Red shoes

Parę dni temu czekając w kolejce do lekarza, doznałam szoku...
Sama nie wiem jak to nazwać. Pewnie jesteście ciekawi czemu.. Tak jak już pisałam wcześniej czekałam w kolejce, usiadłam sobie na ławeczce prawie pustej, a czemu, bo siedziała na niej tylko kobieta z synem niepełnosprawnym umysłowo, jak i fizycznie.. Ale mi to nie przeszkadzało, w przeciwieństwie do niektórych znajdującym się w poczekalni. Wszystko wydawało się normalne, aż do momentu, gdy chłopak doznał szału, paniki, zaczął uderzać głową o ścianę, krzyczeć, myślałam, że nie wytrzymam i wyjdę stamtąd, bo nie mogłam patrzeć na takie cierpnie, chciało mi się płakać, ale się powstrzymałam, aż do momentu jak chłopak uderzył mnie z całych sił w ramię. Byłam mocno zdezorientowana, serce waliło niesamowicie,
nie wiedziałam jak się zachować.. Ale tu nie chodzi o mnie, ale o kobietę z synem i ludzi znajdujących się wokoło, a mianowicie kobieta ledwo dawała radę z utrzymaniem syna, żeby sobie krzywdy nie zrobił, a ludzie jak to ludzie co zrobili, zamiast pomóc? Patrzyli się, tylko tyle potrafimy zrobić.
Jest to mega przykre zjawisko, jak potrafimy być znieczuleni na czyjeś cierpienie, a co więcej nie umiemy wystawić pomocnej dłoni, może dlatego, że czasem nie umiemy pomóc sobie, a co dopiero drugiemu,
 ale nie, nie chce nikogo usprawiedliwiać.
Jestem pełna podziwu dla mamy chłopaka, za siłę, determinację, a przede wszystkim za walkę jaką stacza każdego dnia z chorobą. Powinniśmy brać przykład, bo czasem nasze problemy w prawdzie nie są żadnymi, więc zastanówmy się mocno nad naszym życiem, a przede wszystkim dziękujmy,że mamy je takie jakie mamy i nie stwarzajmy sobie niepotrzebnych problemów.
Taki mały przekaz na dziś.

Przechodząc do stylizacji jest ona sportowo-elegancka, połączenie koszuli i butów sportowych na koturnie, czemu by nie. Zresztą same buty dodają charakteru całej stylizacji.